نام غوریان هرات با معدن آهن این منطقه گره خورده است. روز پنج‌شنبه، 18 عقرب مسئولان ارشد حکومتی، تاجران و شمار زیادی از مردم بعد از سال‌ها به دورترین نقطه این ولسوالی رفتند.
سفری که همراه بود با موفقیت بزرگ برای مردم افغانستان؛ کار اکتشافی یکی از غنی‌ترین سرمایه‌های ملی کشور در این نقطه صفری با کشور ایران آغاز شد.
مردم از روستاهای دوردست غوریان به معدن آهن آمده بودند، آنهایی که با وجود این سرمایه عظیم همچنان از اولیه‌ترین امکانات زندگی محرومند.
این حضور روایت‌گر یک موفقیت و شادی جمعی بود؛ شادی که از دورترین و کوهستانی‌ترین نقطه هرات آغاز شد و شاید در روزهای سخت هرات لبخندی به لب مردم هدیه داد.
شاید بیشتر از همه مردمی خوشحال شوند که سال‌هاست برای کار و پیدا کردن لقمه‌نانی به کشورهای خارجی سفر می‌کنند. یا هم خوشحالی برای آنهایی که درد اخراج اجباری مهاجران افغانستانی از پاکستان در دل شان غم نهاده است.
خبرگزاری وطن24 پای صحبت برخی از بزرگان و مردمی نشسته که در نزدیکی معدن آهن غوریان زندگی می‌کنند. روستاهای محروم از اولیه‌ترین امکانات زندگی که در دل صحرای پر از طوفان و گردبادها افتاده‌اند.
عجب‌گل، ارباب یکی از قریه‌های نزدیک به معدن آهن غوریان است که در روز افتتاح این سرمایه بزرگ ملی در جمع مهمانان دعوت شده بود. او با خود شماری از اهالی روستا را هم آورده بود و با دقت به حرف‌های دیگران گوش می‌داد.
روایت وی از زندگی در دوردست‌های غوریان غم‌انگیز است؛ در طول بیست سال گذشته هیچ کاری انکشافی در مناطق شان صورت نگرفته است. «امروز ما خیلی خرسندیم که کار این معدن شروع شده، مردم انتظار دارند که در پهلوی استخراج معادن این منطقه، برای آنان سرک، مکتب و کارهای دیگر انجام شود.»
او می‌گوید: «تا هنوز فرزندان ما به مکتب نمی‌روند و فقط در برخی موارد به مسجد برای سی‌پاره خوانی می‌فرستیم. به‌دلیل بیکاری و فقر مردم اکثرا به کشورهای دیگر برای کار و پیدا کردن لقمه نانی می‌روند.»
معدن آهن غوریان در مساحت مجموعی 950 کیلومتر مربع ساحات وسیعی را دربرگرفته است. این معدن در نزدیکی مرز با کشور جمهوری اسلامی ایران قرار گرفته و مناطق اطراف آن هم کاملا محروم مانده است.
وقتی از بلندای معدن آهن غوریان نگاهی به پایین می‌اندازیم همه دشت است، باد است و محرومیت. محرومیتی که باعث شده تنها دغدغه‌ی مردمان اطراف این منطقه رسیدن به کم‌ترین امکانات برای زندگی باشد؛ در شرایطی که میلیون‌ها دالر سرمایه در دل سرزمین شان خفته است.
گل‌احمد که تقریبا 50 سال از عمرش را گذرانده نیز در قریه‌های اطراف معدن آهن غوریان زندگی می‌کنند. او خرسند است که افتتاح استخراج معدن آعن غوریان را می‌بیند. «بزرگترین آرزویم این است که روزی مردم افغانستان دیگر برای کارگری به کشورهای خارج نروند.»
وی می‌گوید که شرکت‌های استخراج کننده معادن وعده دادند تا برای مردم محروم اطراف این معدن سرک، مکتب و برخی دیگر از خدمات اجتماعی را انجام دهند.
«این حق مردم محروم این منطقه است که با استخراج این معدن برای شان خدمات مناسب ارایه شوند. زندگی در این مناطق پر از رنج است اما دل ما خوش است که امروز این معدن افتتاح شده است.»
گل‌احمد اضافه می‌کند که هر طلوع و غروب آفتاب مردم این منطقه منتظر شروع کار این معدن بودند. شبیه طلوع و غروب‌های که اکثر مردم افغانستان در انتظار آبادی می‌گذارنند.
حرف از غروب به میان آمد؛ به راستی که غروب غوریان زیباست؛ از بلندترین نقطه‌ی معدن آهن غوریان به خوبی خیلی از ساحات آن را می‌بینی و نگاه آدم به خورشیدی خیره می‌شود که در سرزمین افسانه‌ها گُم می‌شود و مردمی که همچنان منتظر سپیده‌دم اند…
وقتی از غوریان به سمت شهر هرات در حرکتی کم‌کم روزنه‌ای طلوع سپیده‌دم را حس می‌کنی؛ چون قرار است تا سال آینده خط آهن هرات – خواف به منطقه‌ی پریان ولسوالی انجیل برسد.
این کارها برای مردم افغانستان و باشندگان هرات شاید این روزها از هر خبری امیدوارکننده‌تر باشد.
نظرات بسته شده است.