با شروع شورش، فرماندهان دوستم حدود دو هزار اسیر دیگر امارت اسلامی را که در نزدیکی قندوز دستگیر شده بودند، در کانتینرهایی محکم بسته‌شده زندانی کردند. یک کاروان آنها را به زندان دیگری، 200 مایل دورتر در شبرغان برد. در زمان رسیدن کانتینرها، اکثر زندانیان خفه‌شده یا توسط نیروهای دوستم تیرباران شده بودند.
مرگ آنها تا اوایل سال 2002 مخفی باقی ماند، تا اینکه روزنامه‌نگاران و گروه‌های حقوق بشر شواهدی را کشف کردند که نشان می‌داد زندانیان در گورهای دسته‌جمعی در دشتی نزدیک شبرغان دفن شده‌اند.
سازمان‌های حمایتی از دولت‌های افغانستان و ایالات متحده خواستند تا تحقیقات جنایات جنگی را انجام دهند. پس از خروج بوش از قدرت، دولت ایالات متحده تحقیقاتی را آغاز کرد؛ اما هیچ‌کس هرگز مجرم شناخته نشد.
علی‌رغم رابطه نزدیک پرسونل سی‌آی‌اِی و نیروهای ویژه با دوستم و نیروهایش، مقامات آمریکایی آشکارا گفتند که از کشته‌شده‌ها بی‌اطلاع بودند تا اینکه رسانه‌های خبری ماجرا را منتشر کردند. اما اسناد نشان می‌داد که دولت بوش و دوستم برای حفظ خطوط ارتباطی در بالاترین سطوح، تلاش بسیاری کردند. چند هفته پس از مرگ زندانی‌ها، دوستم نامه‌ای گرم برای تعطیلات از پست فرماندهی خود به کاخ سفید فرستاد.
دوستم در نامه تایپ‌شده‌ای که کدپستی ارتش ایالات متحده به‌عنوان آدرس برگشت در آن درج شده بود نوشت «رئیس‌جمهور محترم ایالات متحده، آقای جورج دبلیو بوش! لطفاً تبریک‌های صمیمانه مرا در روز سال نو بپذیرید! مردم افغانستان که صلح را پس از یک دوره طولانی رنج و مصیبت تجربه کرده‌اند، از تلاش‌های شما در این زمینه سپاسگزارند. برای جنابعالی آرزوی سلامتی، توفیقات روزافزون و سربلندی دارم».
پنتاگون به‌جای جلوگیری کردن از نامه ارسالی این جنگ‌سالار، مراقبت ویژه‌ای برای تحویل آن به خرج داد.
نظرات بسته شده است.