شش سال از فاجعه المناک مسجد جوادیه هرات می‌گذرد؛ حادثه‌ای که نزدیک به 40 شهید و 70 زخمی برجای گذاشت.
با گذشت شش سال اما هنوز برای بازماندگان این حادثه روایت آن فاجعه المناک غم‌انگیز، تازه و پر از حرف‌های ناگفته است.
حرف‌های که شاید غم و اندوه از دست عزیزان، نزدیک‌ترین دوستان و شاید هم شرایط باعث شده هیچ‌گاه به زبان جاری نکنند.
خبرگزاری وطن24 مصاحبه‌ای اختصاصی با غلام صدیق نظری، از زخمیان و بازماندگان آن حادثه انجام داده است.
آقای نظری از بازماندگان شب حادثه است. شب که دو تروریست مسلح با سلاح و واسکت‌های انتحاری به داخل مسجد جوادیه حمله می‌کنند و با تیراندازی و منفجر کردن خود شان در بین نمازگزاران، ده‌ها قربانی می‌گیرند.
با گذشت شش سال از آن حادثه، هنوز اما برای این بازمانده جوادیه روایت از آن فاجعه تازگی دارد. درد همان درد است و انگار غم از دست دادن دوستان و کسانی که شاید سال‌ها کنار هم یک‌جا نماز خواندند و به مسجد رفتند با گذشت هرسال تازه‌تر می‌شود.
روایت او از زمانی است که شش سال پیش در آن شب که هیچ کس از وقوع حادثه اطلاعی نداشته به همراه عده‌ی از دوستان دوکان را به قصد مسجد و ادای نماز شام ترک می‌کند.
او می‌گوید: «هنگام که تروریستان حمله کردند در مرحله اول همه را به رگبار بستند. من سه تیر خوردم و از ناحیه شکم خون‌ریزی زیاد داشتم».
وی اضافه می‌کند که آهن‌ریزه‌های افتاده ناشی از انفجار به هردو پای من اصابت کرده بود و عملا از حرکت افتاده بودم. بنابر به روایت او، 27 شب در شفاخانه حوزی هرات بستر مانده و کم‌کم سلامتی‌اش را به دست آورده است.
بعد از آن حادثه بینایی چشمان آقای نظری هم بسیار زیاد کم شده و او می‌گوید در اوایل تقریبا بینایی‌اش را از دست داده بود.
از نظر او این حادثه در هرات تازگی داشت و چنین فاجعه‌ی هیچ‌گاه در هرات رخ نداده بود. «نمازگزاران تکه تکه شدند، زمین و زمان می‌لرزید و غوغایی برپا شده بود».
این بخش روایت آقای نظری اما از همه دردناک‌تر است. جایی که می‌گوید حمله کنندگان کودکان را هم هدف گلوله قرار می‌دادند بدون این‌که ذره‌ی احساس گناه کنند.
به باور آقای نظری چنین فاجعه‌ی سابقه نداشت ولی هیچ پیگیری و دل‌جویی مناسبی از طرف حکومت غنی صورت نگرفت. مردم دربدر شدند ولی آب از آب تکان نخورد و همه چیز به فراموشی سپرده شد.
این درحالی است که مشابه این روایت را دیگر بازماندگان حادثه المناک جوادیه نیز دارند. داستان اما از جایی عوض می‌شود که مسجد جوادیه خالی نشد بلکه بازسازی شد و وسعت یافت. راه شهدا ادامه یافت و صف‌های نماز در این مسجد بیشتر از گذشته شد.
حالا هم ده‌ها جوان با خلوص نیت و حمایت مردم در این مسجد خدمت‌گذار مردم هستند و مسجد جوادیه تبدیل به نماد برای مردم شیعه و سنی هرات شده است.
شهدای جوادیه در واقع راهی باز کردند برای جلوهگری و زنده ماندن ارزش‌های اسلامی در این شهر؛ شهری که مشهور به شهر اولیای خدا و بزرگان هم‌چون خواجه‌ی انصار است.
صورت مصاحبه با غلام صدیق نظری:
نظرات بسته شده است.